...

فردا و فردا و فردا، باگام های کوتاه، از روزی به روزی، تاکه بسپارد به پایان رشته طومـار هردوران. و دیروزان و دیروزان، کجـا بودست ما دیوانگان را جز نشانی از غبــار اندوه راه ِمرگ. فرومیر، ای شمعک، فرومیـر، آی،که نباشد زندگــانی هیچ الاّ سایه ای لغزان و بازی های بازی پیشه ای نادان که بازد چندگاهی پرخروش و جوش نقشی اندرین میدان و آنگه هیـچ

زنده گی افسانه ایست کـز لب شوریده مغزی گفتـه آید سر به سر خشم و خروش و غرش و غوغـا ، لیک بی معنــا

[مکبث،پرده پنجم ][ترجمه داریوش آشوری]